,

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΘΕΑΤΡΟ!

 

Ξέρετε πόσο αγαπώ το θέατρο. Πόση χαρά μου δίνει να είμαι πάνω στη σκηνή. Πώς ψάχνω, αναζητώ, πειραματίζομαι συνεχώς σε αυτόν τον μαγικό τόπο για καινούργια μάθηση, νέα τροφή για σκέψη και θρέψη του μυαλού και της ψυχής. Νέα σκηνή, νέους συναδέλφους, νέα ταξίδια που να με κάνουν πιο «πλούσια», πιο γεμάτη, πιο ανθρώπινη.

Κι ενώ συνεχώς γνωρίζω και μαγεύομαι από την καθημερινότητα του θεάτρου, παράλληλα μια θλίψη με καταβάλει καθόλη τη διάρκεια αυτής της δημιουργικής διαδικασίας. Ένα ερώτημα έρχεται και ξαναέρχεται στο μυαλό μου διαρκώς…

 

Γιατί δεν το είχα κάνει νωρίτερα? Η απάντηση είναι ήθελα, ήθελα από καιρό, ήθελα βαθιά, αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα χρόνο. Όχι ότι τώρα έχω, απλώς τώρα «φτιάχνω χρόνο» για το θέατρο, παραγκωνίζοντας την καθημερινότητα με το έτσι θέλω. Γιατί τώρα ξέρω. Ξέρω πόσο σημαντική είναι η Γέρμα, η Γρούσα ή ο Ποντζό στη ζωή μου. Ξέρω όλα όσα πρεσβεύουν οι ήρωες του μαγικού κόσμου των λέξεων, των συναισθημάτων και των αισθήσεων στην πραγματική ζωή. Ξέρω τα βαθύτερα νοήματα που κρύβονται μέσα στα σπουδαιότερα θεατρικά έργα του κόσμου και πόσο λυτρωτικά μπορούν να γίνουν απέναντι στις αντιξοότητες της ζωής.

 

Αλλά πρέπει να τα ξέρεις κι εσύ. Να τα μάθεις. Να τα έχεις διαβάσει, να τα έχεις διδαχτεί. Γιατί άμα τα διδαχτείς, τότε θα τα αγαπήσεις κι εσύ, όπως κι εγώ…

 

Scroll-άροντας λοιπόν στο Facebook έπεσα πάνω στο άρθρο της Νικολέτας Δάφνου, ηθοποιού και θεατροπαιδαγωγού, κι έτσι έμαθα μετά λύπης μου ότι βγάζουν το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής από τα σχολεία (μια πρόταση που είχε γίνει και παλιότερα). Η Νικολέτα μοιράζεται την ιστορία μιας παρέας «καμμένων κοριτσιών» σε ένα σχολείο της επαρχίας που για όλους τους καθηγητές του σχολείου ήταν «χαμένη υπόθεση». Η ίδια αποφάσισε να δώσει μια ευκαιρία στη «χαμένη παρέα» των κοριτσιών, όταν κανένας άλλος δεν το έκανε και να τους γνωρίσει τον μαγικό κόσμο του θεάτρου. Με τη συγκινητική πραγματικά ιστορία της, η Νικολέττα κάνει έκκληση να ακουστούν οι φωνές των αναπληρωτών καθηγητών του μαθήματος της Θεατρικής Αγωγής, ώστε να μη χαθεί αυτό το τόσο πολύτιμο μάθημα από τη διδακτέα ύλη της Ε’ & ΣΤ’ τάξης του δημοτικού.

 

Αυτή είναι η δική μου συνεισφορά λοιπόν στην ιστορία. Ας γίνει και η δική σας….

 

 

Η συγκινητική ιστορία της Νικολέτας.

Για όλες τις φορές που ήμασταν παιδιά και κανείς δε μας ρώτησε τίποτα…

 

Πολλά χρόνια πριν, σε ένα σχολείο της επαρχίας.

“Αυτές; Αυτές είναι χαμένη υπόθεση”, μου δήλωσε κατηγορηματικά συνάδελφος ούτε 40 ετών, μιλώντας για μια παρέα “outsiders” κοριτσιών της έκτης δημοτικού που αλωνίζουν στην αυλή εν ώρα μαθήματος.

Καταπίνω το σάλιο μου – πικρό σαν δηλητήριο – για να μην του το φτύσω στα μούτρα. “Θα μπορούσα να τις πάρω βοηθούς μου στο μάθημα της Θεατρικής Αγωγής;”.

Σηκώνει αδιάφορα τους ώμους. “Κάνε ό,τι θες, κοπέλα μου. Ούτως ή άλλως στην τάξη δεν μπαίνουν ποτέ.”

Μάθημα πρώτο. Μπαίνουν δειλά “Κυρία, είπε ο κος Τάδε ότι μας χρειάζεσαι”. “Ναι, κορίτσια, καθήστε”. Όλως τυχαίως το μάθημα ήταν για τα συναισθήματα. Οι “outsiders” ακούν με προσοχή, μοιράζονται προσωπικές ιστορίες, δεν κουνάν από τη θέση τους, μέχρι και που συνετίζουν τα δευτεράκια όταν αυτά σηκώνονται και κάνουν φασαρία. “Πως πήγε;” με ρωτάει ο συνάδελφος στην αυλή. “Θα τις χρειαστώ κι άλλες μέρες” απαντάω λακωνικά.

 

Περνάν οι μέρες, οι μήνες, τα κορίτσια αυτά αρχίζουν σταδιακά να μπαίνουν στο μάθημα του δασκάλου τους, ο Σχολικός Σύμβουλος παρατηρεί με έκθαμβη αγάπη τη βελτίωσή τους, ο δάσκαλος αρχίζει να με λοξοκοιτάζει κόκκινος ύποπτα σαν τη μάγισσα του χωριού, οι υπόλοποι συνάδελφοι με μετονομάζουν από “η Θεατρολογός – μωρέ – πως – σε – λένε” σε “η Νικολέτα μας”.

Εγώ σιωπώ.

 

Στο διάδρομο οι “outsiders” μου κλείνουν το μάτι κι εγώ τους βγάζω τη γλώσσα. Όταν η Μ. κλειδώνει για πλάκα την Κ. στο υπόγειο ένα “΄ώχου, ελάτε μωρέ τώρα” και ένα νεύμα εκ μέρους μου φτάνει να επιφέρει ηρεμία – και ξεκλείδωμα σε δευτερόλεπτα. Ο δάσκαλος με λοξοκοιτάει στην προσευχή και κοκκινίζει ακόμη πιο πολύ. Τον βλέπω να με οραματίζεται στην πυρά. Τον σκέφτομαι με ρωμαϊκό ένδυμα να με στέλνει στα λιοντάρια και μου φεύγει ένα γελάκι, τα κορίτσια μου με ρωτάνε ψιθυριστά “Γιατί γελάς, κυρία;”, κρατιέμαι να μην τους πω.

 

Ακόμη σιωπώ. Αλλά χαμογελώντας αυτή τη φορά.

 

Τέλος σχολικής χρονιάς. Τα κορίτσια μου – που δεν υπήρξαν ποτέ κανονικές μου μαθήτριες, που δεν τους κάνω μάθημα, καθώς το Υπουργείο αυθαίρετα αποφάσισε ότι ΔΕΝ είμαστε “χρήσιμοι” στην Ε και ΣΤ δημοτικού – μουρμουρίζουν σε κλειστό κύκλο μεταξύ τους. Σπρώχνουν την Κ. σχεδόν με τη βία προς το μέρος μου. Κοκκινίζει, μπερδεύει τα λόγια της “Κυρία… να μωρέ γαμώτο – (παύση) – μήπως κάνεις μάθημα στο Γυμνάσιο;” Μου δίνει ένα τσαλακωμένο, κακογραμμένο χαρτάκι με τα στοιχεία του σχολείου. “Να έρθεις, κυρία”. Κι εξαφανίζονται.

Μόνη στη μέση της αυλής. Εγώ και το ιδρωμένο τους χαρτάκι.

Καμία φωνή παιδιού πουθενά. Όλοι σχόλασαν.

Μόνη η κυρία. Και καθόλου κυρία, καθώς μυξοκλαίει κρατώντας ένα τσαλακωμένο χαρτάκι.

Μάγισσα να σου πετύχει.

 

Θα μπορούσα να πω χιλιάδες πράγματα – για τη χρησιμότητα του Θεατρικού Παιχνιδιού στην προεφηβεία, για το στείρο σχολικό σύστημα που από κάποιες τάξεις και άνω σε ωθεί στην αποστήθιση και την τυφλή υπακοή, για τους δασκάλους με όραμα που παλεύουν ενάντια σε άθλια βιβλία και άθλιες συνθήκες να μάθουν στα παιδιά πέντε πράγματα, για το όραμά μου, για όραμα όλων των συναδέλφων, Θεατρολόγων και μη.

Για τη λαίλαπα που ετοιμάζονται αυτές οι εύθραυστες ψυχές να ζήσουν στο Γυμνάσιο.

Για την ωριαία αποβολή.

Για την “αποβολή από όλα τα γυμνάσια της χώρας”.

Για τις γνωματεύσεις από ειδικούς, για τα “αναμορφωτήρια”, για τις παιδικές φυλακές, για όλον αυτόν τον κλοιό που σπάει ο γαμημένος, σπάει, αρκεί να βρεθεί έ ν α ς άνθρωπος στο σχολείο ή στο σπίτι να πει “Τι έχεις; Μίλα μου γι’ αυτό”.

Δε χρειάζεται.

Μόνο θέλω να πω γι’ αυτό το “να μωρέ γαμώτο” της αγανάκτησης κι ελπίδας, το πιο τρυφερό “να μωρέ γαμώτο” που άκουσα στην ζωή μου.

Κι ο ενικός τους. Αυτός ο μόνιμος ενικός, δείγμα εγγύτητας, ασφάλειας κι αγάπης, δείγμα ύψιστου σεβασμού, πηγαίου σεβασμού, σεβασμού που δεν έχω ακούσει ποτέ από κανέναν που μου μίλησε στον πληθυντικό.

Να μωρέ γαμώτο.

Καμιά φορά συναντιούνται οι ψυχές.

Κι αυτό δεν μπορεί – δυστυχώς – να γίνει στα Μαθηματικά.

 

*Υγ. Στηρίξτε μας στην προσπάθεια επαναφοράς του μαθήματος της Θεατρικής Αγωγής στην Ε και ΣΤ τάξη. Για όλες τις φορές που ήμασταν παιδιά και κανείς δε μας ρώτησε τίποτα.

 

#Θεατρική_Αγωγή #Αναπληρωτές

 

 

Happiness Happens όταν στα παιδιά μαθαίνεις θέατρο
όταν γίνεσαι αρωγός ψυχών και συνειδήσεων.

 

ΠΗΓΗ: Απόσπασμα κειμένου από τη ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΔΑΦΝΟΥ

0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *