ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΠΑΠΑΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟ

 

Αγαπητέ Οδυσσέα, πρέπει να αγαπάς πολύ τη Μαρία. Την Κάλλας ή τη Ναυπλιώτου. Ή πιθανότατα και τις δυο μαζί. Αλλιώς δεν θα έστηνες μια τόσο συγκλονιστική παράσταση. Δεν θα απαιτούσες από την ηθοποιό να καταπιεί τη σοπράνο.

Το σίγουρο είναι ότι αγαπάς την Κάλλας. Ως γυναίκα, φωνή, ως άνθρωπο. Και σίγουρα τη μελέτησες πολύ, τη μελέτησες σωστά, τη μελέτησες πολύπλευρα για να βρεις τα σημεία που ήθελες να φωτίσεις. Να τονίσεις. Να δώσεις στο κοινό σου. Το έργο πιάνει την Κάλλας σε μια δεδομένη στιγμή της ζωής της, εσύ όμως πολύ εύστοχα μέσα από τα μαγικά τρικ της σκηνοθεσίας και τη μαγεία που προσφέρει απλόχερα το θέατρο, έφερες στη σκηνή -σε ένα μη ρεαλιστικό τρόπο & τόπο- τα πιο σημαντικά στιγμιότυπα της ζωής της. Έτσι η σκηνή που στην πραγματικότητα (του θεάτρου) είναι μια αίθουσα διδασκαλίας, μετατρέπεται περίτεχνα σε Σκάλα του Μιλάνου, σε θαλαμηγό, σε δωμάτιο ξενοδοχείου, σε νοσοκομείο. Τα περισσότερα γεγονότα γνωστά. Όλο και κάποιο περιοδικό έχουμε διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά τώρα είναι αλλιώς. Τώρα τα βλέπουμε, δεν τα διαβάζουμε. Τώρα τα παίζει εκείνη μπροστά μας. Τα δύσκολα χρόνια, την πείνα, το πάχος, τον θυελλώδη έρωτα με τον Άρη – για εκείνη ήτανε πάντοτε ο Άρης, για εμάς ήταν ο Αριστοτέλης- την αποβολή, την πτώση. Λίγο πολύ τα βασικά στάδια που περιγράφουν τη ζωή όλων των μεγάλων μύθων που έχουν περάσει από αυτό το σύμπαν. Το γνωστό.

Αγαπάς και τη Ναυπλιώτου. Ξεκάθαρα. Για να της χαρίσεις μια τέτοια ερμηνεία. Και την καθοδήγησες αριστουργηματικά. Απλά, αλλά ουσιαστικά. Μέσα από τη δική σου αγάπη, την αγάπησε κι εκείνη. Χρησιμοποιώντας και τα 5 επίπεδα που είχες στη διάθεσή σου, έστησες μια αριστουργηματική κινησιολογία που ακολουθούσε πιστά τον λόγο που στα περισσότερα σημεία του ήταν δριμύς, έντονος, σκληρός.

Η σκηνή που συνομιλεί με τον Αριστοτέλη Ωνάση συγκλονίζει. Εκείνη τρυφερή, εκείνος ωμός. Εκείνη εκλεπτυσμένη, εκείνος άξεστος. Συνομιλεί μαζί του και συγχρόνως τρίβεται. Τρίβει με μανία κάθε σημείο του κορμιού της τρίβει με δύναμη, σχεδόν με μίσος. Σαν να θέλει να τον ξεβγάλει από το δέμα της, να τον αποβάλει από το κορμί της, να τον ξεράσει από την ψυχή της. Αλλά δεν μπορεί.

Ότι κι αν έκανε, όποια σκηνή κι αν κατακτούσε, όσα χέρια κι αν την χειροκρότησαν, εκείνη ήθελε μόνο εκείνον. ΕΚΕΙΝΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ. Την αποδοχή του. Την αποδοχή του άντρα που λάτρεψε.

Μια σκέψη τριγύριζε στο μυαλό μου, όση ώρα έβλεπα την παράσταση. Είναι φοβερό, να είσαι η καλύτερη σοπράνο όλων των εποχών, να έχεις όλον τον κόσμο στα πόδια σου και το μόνο που θες, το μόνο που σε νοιάζει είναι η αποδοχή ενός άντρα που ποτέ δεν είχες. Την αποδοχή!

«Έγινε Άρη…» ατάκα ανατριχιαστική που τη λέει γονατιστή παρακαλώντας τον Θεό της. Θεός για εκείνη ήταν μόνον αυτός. Αυτός που την αγάπησε, αλλά δεν την παντρεύτηκε. Αυτός που της έδωσε ένα παιδί, αλλά δεν την άφησε να το κρατήσει ποτέ στην αγκαλιά της. Ο Αριστοτέλης. Ο μονόλογος αυτός στα γόνατα μαζί με τη σκηνή της συνομιλίας αποτελούν το δίδυμο της επιτυχίας για εμένα.

Στα συν της παράστασης το ξύλινο σκηνικό. Και το γεγονός ότι η Μαρία Ναυπλιώτου ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ. Ούτε καν πλέι μπακ! Στα συν, η συνοδεία του πιάνου που μπλέκει με τα λόγια κάποιες φορές. Προσωπικά θα ήθελα παραπάνω πιάνο ανάμεσα στα λόγια. Κι ας μην ακούγονται. Τα παιδιά που πλαισιώνουν την Κάλλας είναι μια μικρή παραφωνία κατανοητή, αν δεις την παράσταση.

Αυτά τα ολίγα από εμένα που πραγματικά απόλαυσα την παράσταση που ετοίμασες. Ρούφηξα ερμηνεία κι αυτό μου αρκεί πάντα. Και εις αλλά με υγεία, Οδυσσέα.

Tip: Η παράσταση MASTER CLASS με τη Μαρία Ναυπλιώτου στο ρόλο της Μαρίας Κάλλας παίζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο «Δημήτρης Χορν», Αμερικής 10, Κολωνάκι.

Love, #happymallanna