ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ
Προσδοκίες. Πληθυντικός αριθμός. Ούτε καν ενικός. Μια πολύ δυνατή λέξη σε πληθυντικό αριθμό. Ωραία ξεκινήσαμε…
Μεγάλες προσδοκίες. Επιθετικός προσδιορισμός και μάλιστα μεγάλος σε μια ήδη βεβαρημένη λέξη. Πάλι καλά να λες που δεν είναι σε υπερθετικό βαθμό το επίθετο!!!
Μεγαααααααλες προσδοκίες. Βάζεις και μερικά ααααααα έτσι για να γιγαντώσεις το «φορτίο» στο ήδη μεγάλο μέγεθος των προσδοκιών. Και μετά σου φταίνε οι άλλοι!!! Αχόρταγο ον ο άνθρωπος. Προσδοκίες λοιπόν το θέμα μας. Ευφυής τρικλοποδιά του νου στο συναίσθημα ή μεγάλη μαγκιά? Λάθος μεγάλο να έχεις προσδοκίες από τον εαυτό σου, από τους άλλους, από την ίδια τη ζωή? Ή μήπως όχι, γιατί σε ενεργοποιούν. Σε πάνε παρακάτω. Για να το σκεφτούμε λίγο…
-Πώς ήταν η ταινία χθες?
-Χάλια! Είχα ακούσει διθυραμβικές κριτικές, αλλά εμένα δεν με ενθουσίασε καθόλου.
Είχα μεγαλύτερες προσδοκίες.
-Πώς ήταν το ταξίδι στο Μαρόκο?
-Καλό.
-Απλά καλό?
-Δεν ήταν, όπως το είχα ονειρευτεί…
-Πώς πάει η καινούργια δουλειά ? Είσαι ενθουσιασμένος? Είναι όλα όσα ήθελες?
-Μπαααα, τελικά δεν είναι όπως φαίνεται. Δεν ανταποκρίθηκε ούτε στο ελάχιστο στις προσδοκίες μου.
-Πώς ήταν το χθεσινοβραδινό ραντεβουδάκι? Καλός ο λεγάμενος?
-Δεν μπορώ να πω. Ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, αλλά μετά τζίφος.
Δεν ήταν αντάξιος των προσδοκιών μου!
Απλές, καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που δεν μπορεί κάπου, κάποτε, για κάποιον και εσύ θα το έχεις πει. Θα το έχεις ξεστομίσει. Είχα υψηλότερες προσδοκίες, περίμενα περισσότερα από εσένα, τελικά δεν αποδείχθηκες αντάξιος των προσδοκιών μου, όπως περίμενα.
Όποτε τι? Σε αυτή την περίπτωση, τι πρέπει να κάνουμε? Ποια είναι η ιδανική λύση για να μην απογοητευόμαστε ξανά και ξανά από ανθρώπους, εμπειρίες, καταστάσεις, ταινίες, ταξίδια?
Να μην έχουμε προσδοκίες? Δεν ακούγεται και τόσο αισιόδοξο! Να μην έχουμε ΜΕΓΑΑΑΑΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ? Με ή χωρίς τα πολλά ααααα. Να μην περιμένουμε τίποτα και από κανέναν για να μην απογοητευόμαστε ποτέ ξανά? Αν όμως δεν περιμένουμε τίποτα και από κανέναν, πώς θα βρούμε την ευτυχία? Τη φανταστικοσουπερουάουα πλευρά της ζωής? Πώς θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε, να αγωνιζόμαστε, να ελπίζουμε? Να προσδοκούμε …
Στην αντίπερα όχθη βέβαια φαντάσου τον πήχυ. Αυτόν που ανεβάζεις κάθε φορά που ανεβάζεις και τις προσδοκίες σου, στοχεύοντας στο απόλυτο. Σκέφτηκες όμως ποτέ ποιος θα είναι δίπλα σου στην κορυφή? Ποιος θέλει να είναι εκεί μαζί σου? Καμιά φορά ούτε ο υπέροχος εαυτός μας δεν αντέχει τη θέα από τόσο ψηλά. Όποτε πάρε μια βαθιά ανάσα και πάμε από την αρχή. Ρώτα τον εαυτό σου τι πραγματικά θέλει, τι πραγματικά προσδοκά…
Τι θέλω πραγματικά?
Πόσο ρεαλιστικές είναι οι προσδοκίες μου για εμένα?
Πόσο ρεαλιστικές είναι για τους άλλους?
Πόσο με εξυπηρετεί να περιμένω πράγματα και συμπεριφορές από τους γύρω μου?
Αν οι προσδοκίες μου δεν ικανοποιηθούν, πώς θα νιώσω?
Μπορώ να καθορίσω τη συμπεριφορά των άλλων ή μόνο του εαυτού μου?
Για σκεφτείτε, για σκεφτείτε το λίγο, όλα εγώ θα σας τα λέω…
Προς θεού, δεν λέω να μην έχουμε προσδοκίες. Ακόμα και μεγάλες. Να μην κοιτάμε ψηλά. Απλώς λέω, μήπως ήρθε η ώρα να μην έχεις προσδοκίες συνέχεια από τον εαυτό σου ή από όλους τους ανθρώπους. Διάλεξε λίγους και καλούς. Κι άσε καμία φορά και τον εαυτό σου έξω από αυτή την επιλογή. Δεν είναι οι άνθρωποι που μας απογοητεύουν, οι καταστάσεις, τα μέρη, οι ταινίες. Είναι οι προσδοκίες που έχουμε εμείς για όλα αυτά πριν ακόμα τα γνωρίσουμε, τα ζήσουμε, τα δούμε από κοντά!
#happiness happens όταν ακούς αυτά που λέει ένας Ιάπωνας δάσκαλος σε κατάσταση ΖΕΝ
(και μετά γίνονται βιβλίο, στίχοι, μουσική ακριβώς γιατί είναι σοφά)
«Μην περπατάς μέσα στο κεφάλι μου με τα βρώμικα πόδια σου»
