ΕΓΩ, η δεδομένη

Πνίγομαι! Καθημερινά όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βαθειά …

 

Δεν με αφήνεις να αναπνεύσω. Δεν μου δίνεις καθόλου χώρο, καθόλου χρόνο. Δεν με βλέπεις καν σαν ξεχωριστή προσωπικότητα. Με έχεις δεδομένη. Εδώ και πολύ καιρό. Αυτό είναι. Με έχεις μόνο  για να δουλεύω και να σου μεγαλώνω τα παιδιά. Λες και είναι μόνο δική μου επιλογή και υποχρέωση. Αλλά και χωρίς παιδιά το ίδιο θα ήταν. Θα στεκόμουν εκεί πλάι σου σαν κούκλα που χαμογελά και περιφέρεται τριγύρω. Και μόνη και κενή. Ξέρεις πόσο καιρό έχεις να μου φερθείς σαν γυναίκα και όχι σαν ιδιοκτησία σου? Σαν μια γυναίκα απόλυτα ΔΕΔΟΜΕΝΗ …

 

Για τις φίλες μου, ούτε λόγος! Να βγω μόνη μου, ούτε καν! Δεν έχω ανάγκες εγώ. Μόνο υποχρεώσεις και δουλειές. Και από πάνω μου πετάς το θεϊκό «Σε εσένα έχω εμπιστοσύνη στους άλλους δεν έχω. Ξέρω πως σκέφτονται οι άντρες γι’ αυτό!». Λες και φίλε μου καλέ αν εγώ ήθελα, δεν θα μπορούσα …

Χρόνο για τον εαυτό μου, φυσικά και δεν έχω. Δεν έχω ανάγκες εγώ τα είπαμε, έχω παιδιά. Κι επειδή έχω παιδιά πρέπει να θαφτώ για τα επόμενα 18 χρόνια, έως ότου μπορέσουν τα παιδιά μου να πάνε μια βόλτα μόνα τους? Ή μήπως θα σκεφτείς να με πας εσύ μια βόλτα, οι δυο μας κάτι που το έχεις ξεχάσει τελείως? Οι δυο μας… Λέξη άγνωστη πια εδώ μέσα, σχεδόν εχθρική.

 

Έχει ναυαγήσει το καράβι προ πολλού. Και τώρα ζω με τις αναμνήσεις, με όλα όσα κάναμε πριν… ΠΡΙΝ κάνουμε παιδιά, πριν μεγαλώσουμε, πριν αφεθούμε. Ναι κάποτε με πρόσεχες, με πήγαινες καμία εκδρομή, καμία βόλτα. Ναι πριν μου κρατούσες το χέρι, με κοίταζες στα μάτια, με άγγιζες. Τώρα μόνο υποχρεώσεις και βάρη υπάρχουν στον ορίζοντα. «Δεν είσαι στερημένη, μου λες. Τα κάναμε αυτά στα νιάτα μας!». Τα νιάτα μας…αυτά που επέλεξα να σου χαρίσω απλόχερα.

Με ρωτάς αν κάνουμε Έρωτα? Εγώ ή εσύ? Εγώ πάντως όχι. Για εσένα δεν είμαι και τόσο σίγουρη πια. Ρομάντζο, κεράκια, βόλτα πιασμένοι χέρι χέρι, λουλούδια και δώρα μη ζητάς πια. Αυτά αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός. Από αυτά που μόνο στις ταινίες βλέπουμε πια. Και βλέποντάς τα νιώθουμε κάπως αμήχανα, άβολα.

Όμως το καράβι άγγελέ μου δεν μπορεί να πλεύσει ακυβέρνητο. Γιατί θα πέσει στα βράχια και θα γκρεμοτσακιστεί. Κι όταν γκρεμοτσακιστεί θα βρει πρόσφορο έδαφος ο τρίτος άνθρωπος και θα μπει ανάμεσά μας. Γιατί ο τρίτος άνθρωπος βρίσκεται πάντα εκεί. Και είναι κι αυτός δυστυχισμένος και απογοητευμένος. Και μπαίνει μόνο, όταν οι δυο έχουν αφεθεί. Εσωτερικά και εξωτερικά. Όταν δεν φροντίζουν τους εαυτούς τους, όταν έχουν το ταίρι τους δεδομένο, όταν δεν σκέφτονται τον άλλο σύντροφο, όταν έχουν παραιτηθεί γενικά από τη σχέση, ίσως και από τη ζωή.

Και όταν η φωλιά αδειάσει (που θα αδειάσει με μαθηματική ακρίβεια ), τότε ανακαλύπτουμε ότι είμαστε 2 ξένοι. Και δεν θα έχει καθόλου πλάκα πίστεψέ με, όπως άλλοτε στο ομώνυμο σήριαλ.

Θα είμαστε απλώς 2 ξένοι, 2 απόλυτοι ξένοι που πια δεν θα μας ενώνει τίποτα. Μονάχα μια ξεθωριασμένη φωτογραφία πάνω στο τζάκι, όπου εγώ φοράω ένα άσπρο μακρύ φόρεμα και χαμογελάω ευτυχισμένη κι εσύ με κοιτάζεις με αγάπη μέσα από το μπλε σκούρο BOSS κουστούμι σου!

Όλο και πιο συχνά παρατηρώ γύρω μου ανθρώπους μαραζωμένους από τις ζωές και τις επιλογές τους. Γυναίκες και άντρες που μένουν σε μια σχέση μόνο για τα παιδιά. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι και δυστυχισμένοι σε σχέσεις και καταστάσεις. Πάρε μια βαθειά ανάσα και σκέψου. Θα κάνεις μια προσπάθεια? Θα δώσεις μια ευκαιρία στο ναυαγισμένο καράβι της ζωής σου? Ή θα αποφασίσεις να φύγεις με το κεφάλι ψηλά και την καρδιά χίλια κομμάτια σε μια κοινωνία που απεχθάνεται τους single parents?

 

 

#happinesshappens όταν ωριμάζεις και κοιτάς τη ζωή κατάματα.

Φυσικά και δεν είναι εύκολο. Αλλά είναι απαραίτητο για να βρεις και πάλι την ευτυχία.