Ο πόλεμος του καναπέ!

ΠΟΛΕΜΟΣ! Πόσο συχνά ακούει κάνεις αυτή τη λέξη αυτές τις μέρες…

Τόσες που σε κάνουν να το πεις κι εσύ. Να το ψιθυρίσεις ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις. Είμαστε σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό, διατυμπανίζουν τα μέσα. Τι παράξενο. Τι αλλόκοτο. Τι τρομακτικό.

Μέχρι σήμερα ήξερες έναν πόλεμο, τον γνωστό. Αυτόν που κρατάς όπλο, αυτόν που βλέπεις τανκ live, που νιώθεις πείνα, αυτόν που ματώνεις. Εσύ και τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Τώρα τα δυο σου χέρια είναι αδειανά. Δεν κρατάς κανένα όπλο. Τα τανκ τα βλέπεις μόνο στην τηλεόραση να διασχίζουν την Εθνική οδό για να επιβάλλουν την αναπόφευκτη απαγόρευση κυκλοφορίας. Τα ράφια σου? Τα ράφια σου είναι τόσο γεμάτα που δεν θα σε αφήσουν στιγμή να πεινάσεις. Αλλά ματώνεις. Αυτή είναι η βασική διαφορά. Η βασική ομοιότητα.

Και ανησυχείς. Και αγωνιάς. Για εσένα και για τα αγαπημένα σου πρόσωπα. «Τις μανάδες και τους πατεράδες μας. Τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας», είπε αυτός ο συμπαθής γραμματιζούμενος με ένα κόμπο στο λαιμό στις οθόνες όλων μας.

«Όσο εμείς νοσούμε, η γη θεραπεύεται», διάβασα κάπου στο διαδίκτυο και το μυαλό μου πάγωσε για μια στιγμή. Γιατί αυτό δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Δεν το είχα φανταστεί ποτέ. Ώστε αυτό έπρεπε να γίνει? Εκεί έπρεπε να φτάσουμε για να σωθεί η γη? Ή ανήκει κι αυτό στη σφαίρα της προπαγάνδας?

Είναι πολλές οι πληροφορίες που πρέπει να επεξεργαστεί το μυαλό αυτές τις μέρες. Υπάρχει πληροφόρηση, παραπληροφόρηση, προπαγάνδα, τρομοκρατία… εξάλλου είμαστε σε πόλεμο remember? Όλα αυτά επιτρέπονται σε περίοδο πολέμου και πολλά πολλά ακόμα δυστυχώς!

Κάτι πρέπει να γίνει. Κάτι πρέπει αλλάξει, σκέφτεσαι όταν όλα έχουν τελειώσει. Αν ζω κι αν τη βγάλω καθαρή, πρέπει να αλλάξω πολλά. Είναι ξεκάθαρο πια. Σαφές. Σε όλους. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε όπως πριν γιατί το πριν δεν θα υπάρχει πια. Θα υπάρχει μόνο το μετά. Άρα όλοι εμείς πρέπει να ζήσουμε στο μετά. Όσοι μείνουμε. Όσοι επιβιώσουμε. Γιατί για αγώνα επιβίωσης πρόκειται ξεκάθαρα στον πιο cool πόλεμο της ιστορίας του ανθρώπου. Από τώρα μπορώ να διαβάσω τις λεζάντες των ιστορικών του 2080 (τόσο αισιόδοξη είμαι ότι θα υπάρχουν άνθρωποι μέχρι τότε και δη ιστορικοί!).

👉🏻Διαβάστε τα πάντα για τον «Πόλεμο του καναπέ»! Πώς ακριβώς ξεκίνησε, ποιος έφταιγε και τι έπρεπε να έχουν κάνει για να σωθούν περισσότεροι στον πιο cool 😎 πόλεμο στην ιστορία της ανθρωπότητας!

 Όχι! Δεν χρειάζεται πια να σε σκοτώσουν. Όχι δεν χρειάζεται να στείλουν αεροπλάνα να σε βομβαρδίσουν, δεν χρειάζεται να σε φυλακίσουν, βασανίσουν μέχρι να σε αφανίσουν. Αρκεί μόνο να κατασκευάσουν έναν εργαστηριακό ιό. Έναν ιό με προδιαγραφές. Έναν ιό που δεν πειράζει το μέλλον, δηλαδή τα παιδιά. Που επιτρέπει σχεδόν ανώδυνα στους ενήλικες να το περάσουν και στοχεύει ξεκάθαρα στους ευπαθείς. Τον αδύνατο κρίκο της κοινωνίας που -δυστυχώς- πρέπει να αποχωρήσει! Για να ζήσουν οι λίγοι. Οι δυνατοί. Αυτοί που η γη μπορεί να θρέψει. Αυτοί που οι παντοκράτορες αυτού του κόσμου αποφάσισαν πως πρέπει να ζήσουν.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ζούμε σε αυτή τη ΜΕΤΑ εποχή, επιβιώνουμε οι λίγοι οι δυνατοί, μήπως να αλλάζαμε λίγο συνήθειες? Μήπως να αλλάζαμε τον τρόπο σκέψης μας, να βλέπαμε λίγο παραπέρα, λίγο έξω από τον εαυτό μας, έξω από την πόλη μας, έξω από την Ελλαδίτσα μας? Μήπως να ακούγαμε και τον πόνο του άλλου, έτσι για αλλαγή? Μήπως να νοιαζόμασταν περισσότερο? Να αγαπάγαμε περισσότερο… τον διπλανό, το γείτονα, τον άνθρωπο, τα ζώα, τα προσφυγόπουλα, τη γη μας όλη?

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξω/αλλάξεις/αλλάξει/αλλάξουμε/αλλάξετε/αλλάξουν?

Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτείς ότι ο κόσμος όλος δεν είσαι εσύ?

Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσεις τη χρήση των πλαστικών? Να θυμηθείς να πάρεις επιτέλους εκείνη τη σακκούλα πολλαπλών χρήσεων μαζί σου στο σούπερ μάρκετ? Αυτή που όλο ξεχνάς στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου σου?

Μήπως ήρθε η ώρα να κόψεις το κρέας που πάντα το ήθελες? Ή έστω να το ελαττώσεις? Εξάλλου πάντα το σκεφτόσουν. Η τροφή είναι η δύναμη σου και ομολογουμένως τρως/τρώμε χειρότερα από ποτέ ως άνθρωποι …

Μήπως ήρθε η ώρα να μας νοιάζει τελικά αν λιώνουν οι πάγοι στην Ανταρκτική? Αν η στάθμη του νερού στη πλατεία του Αγίου Μάρκου έχει ανεβεί επικίνδυνα?

Η μόλυνση της γης έχει φτάσει στο απροχώρητο, ζούμε με «πίστωση» από τους φυσικούς πόρους προειδοποιούν οι επιστήμονες σε όλο τον κόσμο.

Μήπως ήρθε η ώρα να μαζεύεις τις ακαθαρσίες του σκύλου σου στις γύρω βόλτες, αντί να το παίζεις κινέζος, όταν κάποιος περάσει τυχαία δίπλα σου ?

Μήπως ήρθε η ώρα να μην οδηγείς, όταν πίνεις? Καθόλου, ούτε με ένα ποτηράκι.

Μήπως ήρθε η ώρα να υπογράψεις για να κλείσουν οι ζωολογικοί κήποι, αφού τα ζώα πρέπει να ζουν ελεύθερα στη φύση ?

Μήπως ήρθε η ώρα να διαβάσεις περισσότερα βιβλία που πάντα υπόσχεσαι στον εαυτό σου κάθε Πρωτοχρονιά?

Μήπως ήρθε η ώρα να μην πετάς το τσιγάρο σου από το παράθυρο? Ή ακόμα καλύτερα να μην καπνίζεις ή ατμίζεις καθόλου?

Μήπως ήρθε η ώρα να πηγαίνεις με το ποδήλατο στη δουλειά σου, αφού έχεις ποδήλατο και η δουλειά είναι δίπλα?

Μήπως ήρθε η ώρα να γίνεις εθελοντής? Σε οτιδήποτε οι ανάγκες της κοινωνίας είναι πιο πολλές από ποτέ εξάλλου!

Μήπως ήρθε η ώρα να νοιάζεσαι για το προσφυγικό και να μην κοιτάς το προσφυγάκι που ήρθε στο σχολειο σας με μισό μάτι? Πόσο μάλλον να ζητάς από τον διευθυντή να το αλλάξει από το δικό σας τμήμα…

Μήπως ήρθε η ώρα να υιοθετήσεις τελικά εκείνο το σκυλάκι που κοιτούσες στα social? Εκείνο με τα αθώα μάτια που σου ραγίσαν την ψυχή, όπως ο ίδιος παραδέχτηκες?

Μήπως ήρθε η ώρα να κλείνεις τις συσκευές, όταν δεν τις χρησιμοποιείς για να κάνεις οικονομία ρεύματος κάτι που κάπου είχες διαβάσει και όλο ήθελες να κάνεις, αλλά ποτέ δεν έκανες?

Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσεις πιο ευγενικά στην κυρία που καθαρίζει ή στον αλλοδαπό που κουρεύει το γκαζόν, γιατί κι αυτοί εργαζόμενοι είναι ?

Μήπως ήρθες η ώρα να καταγγείλεις τις ασταμάτητες φωνές και τους βωβούς θορύβους  που ακούς από το διπλανό διαμέρισμα, γιατί έτσι ίσως σώσεις δυο ζωές?

Μήπως ήρθε να ώρα να νοιάζεσαι για τα δικαιώματα των γυναικών, ιδίως αν δεν είσαι γυναίκα?

Μήπως ήρθε η ώρα να ακούσεις πιο προσεχτικά τι λέει η Γκρέτα πριν την κρίνεις?

Μήπως ήρθε η ώρα να μην ψωνίζεις τις Κυριακές, ώστε οι εργοδότες να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν αυτό το «βάρβαρο» συνήθειο?

Μήπως ήρθε η ώρα να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο με τα παιδιά σου και τώρα που έχεις άπλετο και στη ΜΕΤΑ εποχή? Να θυμηθείς ότι τα παιδιά δεν είναι υποχρέωση μόνο της μάνας?

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξεις δουλειά, αφού η υπάρχουσα είναι ένα τέλμα στη ζωή σου?

Μήπως ήρθε η ώρα να περάσεις την πολυπόθητη πόρτα του γυμναστηρίου της γειτονιάς? Αυτού που χαλβαδιάζεις εδώ και καιρό…

Μήπως ήρθε η ώρα να κόψεις όλο το junk food που έτρωγες και να αρχίσεις να τρως πιο υγιεινά?

Μήπως ήρθε η ώρα να εκτιμάς λίγο παραπάνω τη μάνα, τον πατέρα, τον παππού και τη γιαγιά που τρέχουν για όλους πάντοτε και αδιαμαρτύρητα?

Μήπως ήρθε η ώρα να επισκεφτείς έναν ψυχολόγο? Πάντα το έλεγες. Πάντα το σκεφτόσουν.

Μήπως ήρθε η ώρα να τολμήσεις εκείνο το μεταπτυχιακό εξ αποστάσεως που πάντα ονειρευόσουν?

Μήπως ήρθε η ώρα να λες Σ’ΑΓΑΠΩ πιο συχνά, πιο πολύ, πιο δυνατά, πιο ουσιαστικά?

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξεις στη ΜΕΤΑ πανδημίας εποχή?

Σκέψου το λίγο! Χρόνος υπάρχει και είναι άπλετος… ή μήπως όχι?

Όσο πιο βαθιά η αλλαγή, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος. Γιατί δεν είναι ο ιός που θα σε σκοτώσει, αλλά η COMFORT ZONE που ζούσες μέχρι χθες! Οι παλαιές δομές πρέπει να καταρρεύσουν για να υπάρξουν νέες, καλύτερες. Τα δεδομένα, η νοοτροπία του βολέματος, η αδιαφορία, η απάθεια, η απανθρωπιά πρέπει να πεθάνουν. Και θα υποφέρουμε όλοι γι’ αυτό. Πολύ. Μέχρι να έρθει η κάθαρση. Για όλους. Και τότε θα βγούμε πιο δυνατοί, πιο γενναίοι, πιο πεφωτισμένοι και θέλω να πιστεύω πιο ενωμένοι, μονιασμένοι, αγαπημένοι.

Και η γη θα θεραπευτεί, τα λουλούδια θα ανθίσουν ξανά, τα ζώα θα τρέχουν και θα κολυμπούν ελεύθερα. Ο κόσμος όλος με πεντακάθαρους πνεύμονες θα τραγουδήσει δυνατά, σχεδόν εκκωφαντικά το ανεπανάληπτο τραγούδι του Louis «What a wonderful world».

 

Happiness happens όταν αλλάζουμε για να βρουν ευτυχία όλοι!