Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗΣ
Αν κάναμε δημοψήφισμα (και παίζουμε στα δάκτυλα πια τέτοιο ενδεχόμενο) τι είναι αυτό που θα μας λείψει πιο πολύ από την περίοδο της καραντίνας, σίγουρα την πρώτη θέση θα καταλάμβανε Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗΣ!
Ένας ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ αυστηρά για δυο!! Εσένα κι εσένα. Εσένα με τον εαυτό σου, με τις σκέψεις σου, τις φοβίες, τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες σου, τις προσδοκίες, τις ελπίδες, τις ευχές σου για το μέλλον. Για το αύριο, το μετά. Αχ αυτό το μετά…
(μια μικρή σημείωση εδώ: όταν το άρθρο γράφεται βρισκόμαστε ακόμα σε καραντίνα. Άραγε μήπως η αρχή για το τέλος έχει γίνει, όταν ήδη σκεφτόμαστε αυτά που θα μας λείψουν πιο πολύ από την καραντίνα? σημείωση τέλος για να συνεχίσουμε κάποια στιγμή!)
Αρνούμαι να δεχτώ ότι όλον αυτόν τον καιρό δεν έκανες αυτόν τον περίπατο, ούτε μια φορά. Τον έκανες. Και μάλιστα καθημερινά. Τώρα που ξαφνικά είχαμε χρόνο. Τώρα που κάποιος πάτησε το χαρακτηριστικό κουμπί pause ξαφνικά και οι ζωές όλων μπήκαν σε στάση αναμονής. Δεν διακόπηκε, δεν έκανε επανεκκίνηση η ζωή. Είναι εκεί και περιμένει. Και σε περιμένει. Σε στάση αναμονής. Άραγε μετά θα χρειαστεί restart? Πιθανόν…
Τώρα λοιπόν που κανείς δεν σε κυνηγούσε, κανένα deadline δεν υπήρχε τόσο αυστηρό απέναντί σου, καμία κίνηση στους δρόμους δεν σου προκαλούσε πονοκέφαλο, κανένα meeting δεν σε κρατούσε ξάγρυπνο σκεφτόσουν…
Σκεφτόσουν τη ζωή σου…
Αν είναι αυτή που είχες ονειρευτεί σαν παιδί. Αν κάνεις όλα όσα θες ή απλώς συμβιβάζεσαι. Αν έχεις ακόμα χρόνο να κυνηγήσεις τα όνειρά σου ή είσαι από τους τυχερούς που τα ζεις. Αν ζεις για να δουλεύεις ή δουλεύεις για να ζεις. Πόσα ακόμα χρόνια έχεις για να ζήσεις, γιατί η ζωή και ο χρόνος είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες και καθορίζουν τον τρόπο που βλέπει ο καθένας μας τα πράγματα.
Σκεφτόσουν τον έρωτα…
Και τη σχέση σου με αυτόν. Είσαι ευτυχισμένος με τη σχέση σου, με τον γάμο σου, με τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να είναι δίπλα σου? Έζησες τον έρωτα τον μεγάλο της ζωής σου, τον βρήκες? Ακόμα τον περιμένεις? Μήπως δεν υπάρχει? Ή εσύ είσαι ο τυχερός που έχεις όλα τα παραπάνω?
Σκεφτόσουν τους γονείς σου…
Και όλους τους αγαπημένους σου ηλικιωμένους που «απειλούνται» περισσότερο από όλα αυτά. Όλες τις γλυκιές στιγμές που έχεις περάσει μαζί τους. Όλες τις αναμνήσεις. Και νοσταλγείς και μετανιώνεις. Γιατί η καθημερινότητα δεν σου αφήνει χρόνο για αυτούς πια. Και τώρα έχεις να τους δεις καιρό, γιατί θες να τους προστατεύσεις. Αλλά σου έχουν λείψει, σου έχουν λείψει πολύ, σου έχουν λείψει παρά πολύ…
Σκεφτόσουν τα έξοδα που τρέχουν και τα έσοδα που δεν είσαι σίγουρος αν τρέχουν πια…
Τις πληρωμές, τις κάρτες, τα δάνεια, την εφορία, τα ασφαλιστήρια συμβόλαια, τα σχολεία, τα φροντιστήρια, τα γραμμάτια, τα deadlines. Σκεφτόσουν και τον μισθό σου. Συγκεκριμένα, αυτόν σκεφτόσουν πιο πολύ από όλα. Πόσο θα επηρεαστεί από όλα αυτά. Αν θα υπάρχει ακόμα, όταν όλα αυτά τελειώσουν. Μαύρες σκέψεις για μια τόσο όμορφη βόλτα…
Σκεφτόσουν και αλλά πράγματα…
Πιο εσωτερικά, πιο αληθινά. Πράγματα που δεν έχεις τολμήσει να πεις σε κανέναν. Που τα σκέφτεσαι, αλλά δεν τα λες πουθενά. Που μπορεί να σε χαροποιούν ή να σε τρομάζουν. Έναν έρωτα που δεν θες να παραδεχτείς ότι υπάρχει, ένα όνειρο που δεν τολμάς να κυνηγήσεις, μια βαθύτερη ανάγκη σου που την έχεις καταπιέσει, μια φοβία που δεν θες να την κοιτάξεις κατάματα, μια απόφαση που πρέπει να πάρεις, μια αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί. Αλλά και μια νέα σκέψη που έχει προκύψει, μια νέα ελπίδα, μια ολοκαίνουργια ιδέα που είχες αυτές τις μέρες, ένα νέο φως που έχεις ανακαλύψει για την -μετά πανδημία- ζωή…
Ξαφνικά κοιτάς γύρω σου και δεν αναγνωρίζεις τίποτα. Φτάνεις κάπου, αλλά δεν ξέρεις που. Γιατί ήσουν απορροφημένος από τις σκέψεις σου. Απορροφημένος από τον περίπατο της περισυλλογής. Και με αυτόν τον περίπατο έφτασες κάπου, κάπου μαγικά. Σταματάς και κοιτάς το τοπίο. Την ομορφιά του τοπίου. Αφουγκράζεσαι τη στιγμή. Γεμίζεις μυρωδιές, μνήμες. Δεν σκέφτεσαι τίποτα. Το μυαλό αδειανό και το μάτι ακίνητο. Θαυμάζεις μόνο το τοπίο και ζεις τη στιγμή. Αυτή τη στιγμή. Τη δική σου στιγμή. Αυτό αρκεί. Αυτό σε γεμίζει. Χαμογελάς και ανασαίνεις βαθιά. Κάνεις το πρώτο βήμα και η ζωή ξεκινά ξανά…
-Μήπως τις καλύτερες βόλτες σου δεν τις έχεις ζήσει ακόμα? Μήπως…
σου ψιθυρίζει απαλά στο αυτί ο περίπατος της περισυλλογής κι ένα αχνό χαμόγελο ζωγραφίζεται στο αόρατο πρόσωπό του.
Happiness happens όταν πάνω από όλα αγαπάς εσύ ΕΣΕΝΑ!
