Αγαπάμε τις γυναίκες. Σφόδρα. Όλες τις γυναίκες. Αγαπάμε την εσωτερική ομορφιά που εκπέμπουν και τον αέρα που αποπνέουν. Αγαπάμε την αυτοπεποίθηση που έχουν και μαχόμαστε τη μικρή αυτή ανασφάλεια που μπορεί να κρύβουν με χάρη. Δεν έχει σημασία η ηλικία, το ύψος, το χρώμα των μαλλιών, ο τίτλος σπουδών. Τίποτα από τα παραπάνω δεν μετράει το μεγαλείο της ψυχής τους. Αγαπάμε τις γυναίκες με όλες τις ιδιαιτερότητές τους. Τα ψεγάδια, τις ατέλειες, τα τρωτά τους σημεία. Αγαπάμε τις γυναίκες που είναι 1.78 ακριβώς το ίδιο με αυτές στο 1.54. Αγαπάμε τις γυναίκες του χωριού ακριβώς όσο και τις Αρσακειάδες. Τις ξανθές με τις κοκκινομάλλες, τις πορσελάνινες «μινιατούρες» με τις ζουμερές νταρντάνες. Αγαπάμε να αναδεικνύουν τη θηλυκή τους πλευρά. Αλλά και οποία άλλη πλευρά του εαυτού τους θέλουν.
Γυναίκες της διπλανής πόρτας
Οι γυναίκες που αγαπάμε δεν είναι γυναίκες βγαλμένες από τα περιοδικά.
Είναι γυναίκες βγαλμένες από την καθημερινότητα με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια όταν ξυπνάνε, με ραγάδες στο σώμα τους ύστερα από εγκυμοσύνες και ρυτίδες στο πρόσωπο που χάιδεψε απαλά ο χρόνος. Οι γυναίκες που αγαπάμε είναι γυναίκες με αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση που πατάνε γερά στα πόδια τους και ξέρουν καλά ότι έχουν μια εσωτερική λάμψη ακαταμάχητη, μια θέληση για ζωή αστείρευτη, ένα πείσμα να πολεμούν τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες ακλόνητο, που της κάνει να ξεχωρίζουν. Να ακτινοβολούν. Να σπινθηροβολούν. Κυριολεκτικά.