Ο κύριος ΘΕΑΤΡΟΣ
Δηλώνω ερασιτέχνης ηθοποιός. Με περισσή υπερηφάνεια κάθε φορά. Αν και μετά τα 2 ενσήμα του ηθοποιού που απέκτησα πρόσφατα λέω να υιοθετήσω το σκέτο ηθοποιός. Αγαπάω το θέατρο με πάθος. Με όλο μου το είναι. Πάνω στο σανίδι νιώθω ότι βρίσκομαι στο φυσικό μου χώρο. Στο στοιχείο μου που λένε… Τα τελευταία χρόνια το υπηρετώ ευλαβικά. Μου αρέσει να μαθαίνω τα πάντα γύρω από αυτή τη μαγική τέχνη, να εξελίσσομαι, να γίνομαι καλύτερη και φυσικά να παρακολουθώ καλές και ποιοτικές παραστάσεις.
Αλλά το σαράκι, το κουσούρι, ο πόθος ο διακαής
(πείτε το όπως θέλετε ) υπήρχε από πάντα.
Όχι δεν ανέβαινα στις καρέκλες και έδινα παραστάσεις. Όχι δεν συνομιλούσα με τη βούρτσα-φίλη μου σε φανταστικούς διαλόγους. Αλλά κάπου εκεί στα 17 με πλήρη συναίσθηση και ωριμότητα που από τότε με χαρακτήριζαν (εγώ πότε θα αλητέψω σε αυτή τη ζωή, πότε?) άρχισα να καταλαβαίνω ότι το θέλω. Και δεν το κατάλαβα μόνο, το ανακοίνωσα κιόλας. Φανταστείτε τώρα εικόνα: Η μάνα της ενσυνείδητης και ώριμης κορασίδας να βρίσκεται σε φάση εγκεφαλικού μετά την ανακοίνωση αλλά να μαζεύει τα κομμάτια της και να απαντάει, όσο πιο ψύχραιμα μπορεί:
-Το βλέπεις αυτό το δέντρο εκεί? μου είπε. Από εκεί θα σε κρεμάσω. Θα σπουδάσεις πρώτα και μετά κάνε ό,τι θες. Και σπούδασα. Και έκανα ότι ήθελα.
Και ήμουν πολύ πολύ χαρούμενη, αλλά το σαράκι παρέμενε εκεί. Σιωπηλό μεν, αλλά παρέμενε. Δεν έφυγε ποτέ. Δεν με εγκατέλειψε. Και όταν η κρίση της ηλικίας, μου χτύπησε για τα καλά την πόρτα, τότε το σαράκι χαμογέλασε. Γιατί βρήκε επιτέλους την ευκαιρία που τοσα χρόνια περίμενε. Σηκώθηκε αργά αργά, τίναξε από πάνω του την σκόνη χρόνων και μου σιγοψιθύρισε: «Ή τώρα ή ποτέ !!»
Τώραααααααααααα!!! βροντοφώναξα και αμέσως υπάκουσα.
