OK MR GODOT I’M READY !
Όχι βέβαια δεν είμαι τρελή … Δεν κυκλοφορώ με φτερά και πούπουλα στους δρόμους της Αθήνας ή στα παραθαλάσσια τα μέρη. Ντύθηκα έτσι απλά, λιτά και απέριττα για τον μεγαααααααααααααλο έρωτα της ζωής μου. Τη σκηνή, το σανίδι, το ΘΕΑΤΡΟ !!!
Ντύθηκα έτσι λοιπόν ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ δίπλα σε ένα δέντρο, φορώντας γόβες αντί για αρβύλες παρέα με έναν πολύ αγαπημένο θίασο και ένα μεγάλο Δάσκαλο τον Δημήτρη Κανέλλο.
Λένε ότι μεγαλώνοντας οι πιθανότητες να ζήσεις καταστάσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως life time experiences σπανίζουν και είσαι πολύ τυχερός αν καταφέρεις να ζήσεις μια τέτοια εμπειρία… Εγώ όμως το κατάφερα, το έζησα παρέα με τον Ντιντί μου, το παντοτινό μου θεατρικό ταίρι, τη ΒΙΟΛΕΤΤΑ. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του Δημήτρη, όταν μας ανακοίνωσε ότι θα ανεβάσουμε το συγκεκριμένο έργο. Το “Περιμένοντας τον Γκοντό” είπε είναι ένα έργο – δώρο για κάθε άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί με το Θέατρο. Έργο – δώρο για κάθε ηθοποιό…
Ουάου εντυπωσιάστηκα και δέχτηκα το «δώρο» μου αυτό με μεγάλη χαρά. Αγόρασα φυσικά το βιβλίο (πάντα αγοράζω τα θεατρικά έργα που παίζω) και βάλθηκα να το διαβάζω με μανία. Παταγώδης αποτυχία από τις πρώτες γραμμές… Βρήκα τον λόγο πολύ απλό, τον ρυθμό υποτονικό και το κείμενο ρηχό χωρίς βαθιά νοήματα και ουσία.
Δεν μπορεί, είπα μέσα μου, κάτι υπάρχει εδώ που εγώ δεν το βλέπω. Δεν μπορεί εγώ έχω το πρόβλημα όχι ο Μπέκετ φυσικά. Γιατί δεν βλέπω το «δώρο» μου όμως??? Δειλά δειλά στην πρώτη συνάντηση της ομάδας προσπάθησα να θέσω το ζήτημα ότι δεν εντυπωσιάστηκα, δεν το βρήκα μεγαλειώδες, όπως περίμενα και σίγουρα δεν το θεώρησα ΔΩΡΟ προς τον εαυτό μου. Θυμάμαι ακόμα τον Δημήτρη να μας κοιτάζει στωικά, με την ταπεινότητα που τον χαρακτηρίζει πάντα και με ένα αμυδρό μειδίαμα στα χείλη να μας καθησυχάζει: “Θα έρθει … μην ανησυχείτε …”
ΚΑΙ ΗΡΘΕ όντως! Σιγά σιγά αποκαλύφθηκε μπροστά μας ολόλαμπρος, μεγαλειώδης, όπως πραγματικά είναι και εκστατικός ο κύριος Γκοντό. Απάντησε σε όλα τα ερωτήματά μας για τον χρόνο, τον Θεό, το θάνατο, τη φιλία, τη συντροφικότητα, την εξουσία, αλλά και την αγάπη με αφοπλιστική απλότητα και γέμισε την ψυχή και την καρδιά μας με νοήματα και βαθιά δοσμένο ποιητικό λόγο.
Βλαδίμηρος και Εστραγκόν, Ντιντί & Γκογκό, περιμένουν μαζί στιγμές, μέρες, μήνες, χρόνια, μια ολόκληρη ζωή, μια αιωνιότητα… στο ίδιο σημείο, στο ίδιο δέντρο. Ελπίζουν, τσακώνονται, αγαπιούνται, μοιράζονται, παίζουν, μιλάνε, σιωπούν, περιμένουν, έχοντας πάντα ο ένας δίπλα του τον άλλο. Και μετά ο Ποτζό με τον Λάκυ. Ένα ζευγάρι εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Οι περαστικοί της ζωής σε μια σχέση σκληρή, άνιση, καταπιεστική. Ανάμεσα στα 2 ζευγάρια το Αγόρι. Ο αγγελιοφόρος του κυρίου Γκοντό που θα έρθει αύριο ή οπωσδήποτε μεθαύριο ή κάποια μέρα ή ………
ΠΟΤΖΟ: (θυμωμένα)
«Θα πάψετε επιτέλους να με σκοτίζετε με αυτόν τον καταραμένο το χρόνο σας? Κατάντησε ανυπόφορο. Πότε? Πότε? Μια μέρα… δεν σας αρκεί αυτό? Μια μέρα σαν όλες τις άλλες μουγκάθηκε, μια μέρα τυφλώθηκα, μια μέρα θα κουφαθούμε, για μέρα γεννηθήκαμε, μια μέρα θα πεθάνουμε, την ίδια μέρα την ίδια στιγμή!! Δεν σας φτάνει αυτό? (Πιο ήρεμα).
Γεννάνε καβάλα στον τάφο, λάμπει το φως μια στιγμή, κι έπειτα πάλι σκοτάδι…
(Τραβά το σκοινί ) Άντε… πάμε!
Βλαδίμηρος: (κοιτάζοντας τον Εστραγκόν που κοιμάται δίπλα του)
Μήπως κοιμόμουν όταν οι άλλοι υποφέρανε? Μήπως κοιμάμαι τώρα?
Αύριο, όταν ξυπνήσω, τι θα λέω για τη σημερινή μέρα? Τι αλήθεια υπάρχει σε όλα αυτά…(Παύση).
Καβάλα στον τάφο, και μια δύσκολη γέννα. Στο βάθος της διαδρομής, ονειροπολώντας ο νεκροθάφτης θάβει τα εργαλεία του. Έχουμε καιρό να γεράσουμε. Ο αέρας είναι γεμάτος από τις κραυγές μας (Αφουγκράζεται).
Αλλά η συνήθεια είναι σπουδαίος σιγαστήρας…………….
(κοιτάζει στωικά τον Εστραγκόν που κοιμάται …)
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις συγκλονιστικές αυτές ατάκες ειπωμένες από τον Μιχάλη και την Άγγη αντίστοιχα. Αυτό τον μονόλογο που η Άγγη τον πίστευε τόσο και τον απογείωσε σε σημείο δακρύων. Δεν θα ξεχάσω την ατάκα πάνω στην κουρελιασμένη της μπλούζα, ούτε τα δάκρυα που έτρεχαν στα μάτια.
Όχι, ο Γκοντό δεν ήρθε τελικά εκείνο το βράδυ… ούτε το επόμενο, ούτε το παρά επόμενο, ίσως να μην έρθει και ποτέ αλλά τι σημασία έχει. Η παράσταση γνώρισε μεγάλη επιτυχία, εγώ δέχθηκα ολόψυχα το «δώρο» μου και έζησα μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου. Έζησα ευτυχισμένες μέρες, ευτυχισμένες στιγμές. Στιγμές για τις οποίες αξίζει να ζει κανείς…
Happiness happens όταν αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις, αλλά κι όταν αγαπάς πολύ τους ανθρώπους με τους οποίους το κάνεις παρέα!
