UNDERGROUND LOVE

Την πρόσεξα αμέσως. Ίσως γιατί φορούσε κατακόκκινη μπλούζα και στεκόταν μπροστά στο στύλο του μέτρο με μια ακαταμάχητη χάρη. Δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη, θα την χαρακτήριζα ως το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Είχε όμως μια λάμψη εκείνη ακριβώς τη στιγμή γύρω της, ανεξήγητη. Μια λάμψη που μαγνήτιζε το βλέμμα σου. Ψηλή, αδύνατη μεγαλοκοπέλα με μακριά κυματιστά μαλλια και casual ντύσιμο.

Φορούσε κολλητό τζιν, την κόκκινη μπλούζα ζιβάγκο και μποτάκια. Στα πόδια της μπορούσες να διακρίνεις 1 χειραποσκευή που πρόδιδε τον τελικό προορισμό της και προορισμό μου: Το Αεροδρόμιο Heathrow στο Λονδίνο.

Στην αρχή της έριχνα κλέφτες ματιές χωρίς να της δίνω ιδιαίτερη σημασία. Μετά όμως κάτι με τράβηξε και άρχισα να την κοιτάζω επίμονα. Παρότι το μέτρο ήταν σχεδόν άδειο – Κυριακή βράδυ γαρ- εκείνη επέμενε πεισματικά να κάθετε όρθια, κρατώντας τον κεντρικό στύλο σε όλη τη διάρκεια της μπλε γραμμής (Piccadilly Line). «Μα γιατί δεν κάθεται?» σκεφτόμουν, καθώς την κοίταζα. Η διαδρομή είναι σχεδόν 1 ώρα μέχρι το αεροδρόμιο από το κέντρο του Λονδίνου.

Κοιτώντας- απροκατάληπτα πια και επίπονα- παρατήρησα ότι φορούσε ακουστικά στα αυτιά της και σιγοτραγουδούσε. Σιγά σιγά άρχισε να χτυπά ρυθμικά τα πόδια της και στο τέλος να κουνά ανεπαίσθητα, αλλά λάγνα το κορμί της.

Έμοιαζε σαν να έκανε ένα μικρό show για κάποιον που την παρακολουθούσε κρυφά, σαν μέσα από κλειδαρότρυπα. Και με το στύλο ακριβώς μπροστά της και την κόκκινη κολλητή μπλούζα, το όλο θέαμα γινόταν ακόμα πιο θελκτικό.

Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο προς μια κατεύθυνση, όλη την ώρα. Ευτυχώς όχι προς τη μεριά μου γιατί είχα πια ξεστραβωθεί. Σηκώθηκα διακριτικά ( στο σχεδόν άδειο μέτρο ) για να δω την κατεύθυνση που κοιτούσε. Ήταν ένας άντρας που στεκόταν -όρθιος κι αυτός – λίγα μόνο μέτρα μακρυά της στην ίδια μεριά του μέτρο. Κοιτάζονταν στα μάτια όλο νόημα και χαμογελούσαν αμυδρά, ενώ εκείνη όλο και περισσότερο κουνούσε ρυθμικά το αδύνατο κορμί της. Όχι προκλητικά. Αργά, κρυφά, συνωμοτικά, μυσταγωγικά.

Αυτό που δεν μπορούσα να καταλάβω είναι αν ήταν μαζί ή πρόκειται για φλερτ στο μέτρο. Αν ήταν μαζί, γιατί δεν κάθονταν μαζί, αλλά κοιτάζονταν από απόσταση? Αν γνωρίστηκαν τώρα, μέσα στο μέτρο, πώς μπορεί να είχαν τέτοια χημεία μεταξύ τους? Τις σκέψεις μου διέκοψε μια κίνηση. Μια τολμηρή κίνηση από τη μεριά της. Με αργό ρυθμό, βγάζει το ένα ακουστικό (ασύρματο) από το αυτί της και του το δίνει. Εκείνος κάνει λίγα βήματα προς το μέρος της, παίρνει το ακουστικό και επιστρέφει στη θέση του. Πάντα χωρίς να αφήνει ο ένας τον άλλο από τα μάτια του, αλλά και χωρίς να έρχονται κοντά. Κρατώντας την ασφάλεια της μικρής απόστασης μεταξύ τους. Τώρα και εκείνος με μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις κουνιόταν το ρυθμό που μόνο αυτοί οι δυο μοιράζονταν. Στο δικό τους χαμένο κόσμο. Στο ολόδικό τους σύμπαν.

Έπρεπε ο π ω σ δ ή π ο τ ε να λύσω το μυστήριο, αν και ομολογώ το έβρισκα πολύ διασκεδαστικό. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο και ούτε που το κατάλαβα. Αυθόρμητα τελείως έβγαλα το κινητό από την τσέπη και άρχισα να τους φωτογραφίζω διακριτικά.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήθελα να αποθανατίσω τη στιγμή τους. Ότι θα έγραφα για αυτούς το είχα ήδη αποφασίσει. Περίεργο, πώς μετά από ένα ολόκληρο ταξίδι στο Λονδίνο, αυτή ήταν η στιγμή που με ιντρίγκαρε περισσότερο να γράψω. Η δική τους στιγμή.

Κατέβηκαν μαζί τελικά. Στην ίδια στάση. Λίγο πριν φτάσουμε στο αεροδρόμιο. Πιο κοντά τώρα, αλλά και πάλι σε μια απόσταση ασφαλείας. Δεν μπορώ να πω μέχρι τέλους, κι ενώ τους έβλεπα πια να ξεμακραίνουν, αν κατάλαβα τελικά τι είχε συμβεί. Μικρή σημασία είχε αν ήταν έρωτας που γεννήθηκε στο μέτρο ή ήταν έρωτας χρόνων. Γιατί έρωτας ήταν σίγουρα. Με σάρκα και οστά. Σημασία είχαν μόνο τα βλέμματα, τα αγγίγματα, τα καρδιοχτύπια, η λαγνεία, η μαγεία, η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα ενός underground έρωτα.

Γιατί ως γνωστόν, ο έρωτας είναι ανίκητος στη μάχη. Σε κάθε μάχη. Σε όλες τις μάχες.