Το αηδόνι και ο έρωτας!

–  Γεια σου! ακούστηκε άχνα μια μικρή φωνούλα μέσα στον ήλιο του μεσημεριού.

–  Γεια… απάντησε κάπως απρόθυμα το μικρό αηδόνι. Στην ουσία δεν έριξε καν μια μάτια στον περίεργο φίλο του.

–  Θες να κάνουμε παρέα? συνέχισε η ολόγλυκια φωνή.

 

–  Όχι, αποκρίθηκε αμέσως το αηδόνι.

–  Γιατί όχι? ρώτησε απορημένο το παράξενο αγόρι.

–  Γιατί είσαι κάπως περίεργος, αλλόκοτος, διαφορετικός από όλους όσους ξέρω.

–  Δηλαδή, πώς διαφορετικός?

–  Να… καταρχήν πετάς.

–  Και εσύ πετάς. Τότε γιατί μόνο εγώ είμαι παράξενος?

–  Εγώ είμαι πουλί πρέπει να πετάω. Εσύ είσαι παιδί και μάλιστα μωρό. Και πετάς.

–  Φοβάσαι?

–  Όσο να’ ναι… κρατάς ένα τόξο και ένα βέλος. Δεν ξέρω καν αν η ηλικία σου το επιτρέπει αυτό.

–  Πίστεψέ με, είπε ήρεμα το αγόρι, η ηλικία δεν έχει καμία σχέση στην αγάπη.

–  Ποιος μίλησε για αγάπη? Εγώ για εσένα μιλάω.

–  Ξέρεις στην περίπτωση μου, εγώ και η αγάπη είμαστε ένα…

–  Να γι’ αυτό δεν θέλω να σου μιλάω γιατί δεν σε καταλαβαίνω.

–  Ισχύει αυτό… δεν είναι απόλυτα κατανοητή η αγάπη γι’ αυτό και είναι ενδιαφέρουσα. Τώρα πρέπει να σου ρίξω το βέλος.

–  Θα πονέσω?

–  Ναι, η αγάπη πονά. Αλλά είναι γλυκός αυτός ο πόνος. Και μετά από λίγο φεύγει. Ή η αγάπη ή ο πόνος…

–  Θα μπορώ να πετάξω μακρυά?

–  Φυσικά, η αγάπη είναι η μυστική δύναμη όλων. Αυτή τους επιτρέπει να πετούν, να φτάνουν ως το άπειρο κι ακόμα παραπέρα…

–  Κι άμα δεν μου αρέσει η αγάπη?

–  Τότε ξε- αγαπάς και μετά αγαπάς ξανά και ξε-αγαπάς ξανά και ξανα και πάει λέγοντας…

–  Οι παλιές αγάπες που πάνε? ρώτησε με ανάμεικτα συναισθήματα περιέργειας και αγωνίας το αηδόνι.

–  Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο. Εκεί βρίσκουν τη θέση τους και θεοποιούνται. Κι εδώ κάτω στη γη αφήνουν ένα μεγαααλι κενό για όλες τις νέες αγάπες που είναι να έρθουν.

–  Και οι νέες αγάπες έρχονται πάντα?

–  Ναι.

–  Πάντα πάντα?

–  Πάντα πάντα. Οι νέες αγάπες έρχονται πάντα πάντα. Αρκεί να ανοίξεις διάπλατα τα μάτια σου για να τις δεις.

– Να ψάχνεις γι’ αυτές. Να τις αναζητάς. Στο κατάλληλο μέρος. Την κατάλληλη στιγμή. Ξέρεις …

Το αηδόνι με μια απότομη κίνηση πέταξε μακρυά. Σκέφτηκε πως αν αιφνιδιάσει το παράξενο αγόρι δεν θα προλάβει να τον χτυπήσει με το βέλος του. Και είχε δίκιο… Το αγόρι δεν αντέδρασε καθόλου. Σαν να το περίμενε. Σήκωσε μονάχα το βλέμμα και κοίταξε το αηδόνι που είχε φτάσει πια πολύ μακρυά. Τώρα δεν ήταν παρά μόνο μια κουκκίδα στον καταγάλανο ουρανό.

–  Ξέρεις… αν ακόμα δεν έχει έρθει ο έρωτας που σου χρωστάει η ζωή, θα έρθει. Αλλιώς δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος ύπαρξης σε αυτόν εδώ τον ευλογημένο τόπο, μονολόγησε το αγόρι.

–  Μετά, με αργές αλλά σίγουρες κινήσεις, χάιδεψε τα ξανθά μαλλιά του, ίσιωσε την πάνα του, έβαλε το τόξο στη φαρέτρα και πέταξε μακρυά. Πολύ μακρυά…

Happiness happens όταν ο έρωτας βρίσκει το δρόμο για την καρδιά σου!