Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΕΑΤΡΟΣ

Ο κύριος ΘΕΑΤΡΟΣ

 

Δηλώνω ερασιτέχνης ηθοποιός. Με περισσή υπερηφάνεια κάθε φορά. Αν και μετά τα 2 ενσήμα του ηθοποιού που απέκτησα πρόσφατα λέω να υιοθετήσω το σκέτο ηθοποιός. Αγαπάω το θέατρο με πάθος. Με όλο μου το είναι. Πάνω στο σανίδι νιώθω ότι βρίσκομαι στο φυσικό μου χώρο. Στο στοιχείο μου που λένε… Τα τελευταία χρόνια το υπηρετώ ευλαβικά. Μου αρέσει να μαθαίνω τα πάντα γύρω από αυτή τη μαγική τέχνη, να εξελίσσομαι, να γίνομαι καλύτερη και φυσικά να παρακολουθώ καλές και ποιοτικές παραστάσεις.

 

Αλλά το σαράκι, το κουσούρι, ο πόθος ο διακαής

(πείτε το όπως θέλετε ) υπήρχε από πάντα.

Όχι δεν ανέβαινα στις καρέκλες και έδινα παραστάσεις. Όχι δεν συνομιλούσα με τη βούρτσα-φίλη μου σε φανταστικούς διαλόγους. Αλλά κάπου εκεί στα 17 με πλήρη συναίσθηση και ωριμότητα που από τότε με χαρακτήριζαν (εγώ πότε θα αλητέψω σε αυτή τη ζωή, πότε?) άρχισα να καταλαβαίνω ότι το θέλω. Και δεν το κατάλαβα μόνο, το ανακοίνωσα κιόλας. Φανταστείτε τώρα εικόνα: Η μάνα της ενσυνείδητης και ώριμης κορασίδας να βρίσκεται σε φάση εγκεφαλικού μετά την ανακοίνωση αλλά να μαζεύει τα κομμάτια της και να απαντάει, όσο πιο ψύχραιμα μπορεί:

-Το βλέπεις αυτό το δέντρο εκεί? μου είπε. Από εκεί θα σε κρεμάσω. Θα σπουδάσεις πρώτα και μετά κάνε ό,τι θες. Και σπούδασα. Και έκανα ότι ήθελα.

Και ήμουν πολύ πολύ χαρούμενη, αλλά το σαράκι παρέμενε εκεί. Σιωπηλό μεν, αλλά παρέμενε. Δεν έφυγε ποτέ. Δεν με εγκατέλειψε. Και όταν η κρίση της ηλικίας, μου χτύπησε για τα καλά την πόρτα, τότε το σαράκι χαμογέλασε. Γιατί βρήκε επιτέλους την ευκαιρία που τοσα χρόνια περίμενε. Σηκώθηκε αργά αργά, τίναξε από πάνω του την σκόνη χρόνων και μου σιγοψιθύρισε: «Ή τώρα ή ποτέ !!»

Τώραααααααααααα!!! βροντοφώναξα και αμέσως υπάκουσα.

 

Ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο 5 χρόνια τώρα και μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι θα ασχολούμαι 105 χρόνια ακόμα… εντάξει μπορεί τα μαθηματικά της ζωής να μη μας βγαίνουν σε νούμερα, όποτε θα αρκεστώ να πω ότι θα ασχολούμαι με το θέατρο όσο ζω και αναπνέω. Κυριολεκτικά, όσο μπορώ να θυμάμαι τα λόγια μου απ’ έξω. Λιγότερο λυρικό, αλλά απόλυτα ρεαλιστικό!

 

Το θέατρο όμως θέλει δουλειά, μεράκι & θυσίες, μου είπαν άλλοι που ασχολήθηκαν πριν από εμένα. Τα δέχτηκα όλα αδιαπραγμάτευτα. Κάποιο βράδυ λοιπόν που έφευγα μέσα στα μαύρα σκοτάδια και το τσουχτερό κρύο (χειμώνας γαρ) για ακόμα μια πρόβα, 4 υπέροχα ματάκια που άφηνα πίσω μου με ρώτησαν μια ερώτηση που έμελλε να με σημαδέψει για πάντα…

-Μαμά, ποιος είναι αυτός ο κύριος ΘΕΑΤΡΟΣ που πας κάθε βράδυ ? Του έχεις πει για εμάς? Μας ξέρει? Εμείς μπορούμε να έρθουμε ?

 

«Ο κύριος ΘΕΑΤΡΟΣ αγαπημένα μου παιδιά είναι ένας πολύ ευγενικός και ευαίσθητος κύριος. Είναι ψηλός, αρχοντικός άλλοτε αστείος και άλλοτε πολύ πολύ δραματικός. Με κάνει να γελάω με την ίδια ευκολία που με κάνει να κλαίω με μαύρο δάκρυ. Έχει πολλή φαντασία, ωραίους διαλόγους, αλλά και πολλή δράση. Ενίοτε του αρέσει να μιλάει στον εαυτό του… να μονολογεί ! Πλάθει απίθανες ιστορίες ηρώων και του αρέσει να τις διηγείται σε άλλους. Με ωραία, πολύ ωραία λόγια. Ζει σε σκοτεινούς αλλά μεγάλους χώρους, ανοικτούς και κλειστούς. Λατρεύει τη μουσική και τη μυρωδιά του ξύλου. Το αγαπάει το σανίδι, που λέμε. Είναι σοβαρός, οργανωτικός, πολύ πειθαρχημένος, έρχεται πάντα στην ώρα του και πιστεύει στις πολύωρες, αλλά εποικοδομητικές πρόβες για ένα άρτιο αποτέλεσμα. Φοράει φανταχτερά κουστούμια και έχει ευφάνταστα σκηνικά. Αγαπάει τα παιδιά, εξίσου όσο και τους μεγάλους και τους φροντίζει όλους. Απευθύνεται σε όλους. Κι ας μην τον καταλαβαίνουν πάντοτε όλοι. Θα έλεγε κανείς είναι ένας παιχνιδιάρης, δημιουργικός, ετοιμόλογος, ονειροπόλος νέος που αρνείται να μεγαλώσει… ένας αιώνιος έφηβος».

 

Τα τεράστια ματάκια ήταν τώρα γουρλωμένα και ευχαριστημένα. Τα φίλησα απαλά και έφυγα για άλλη μια πρόβα. Σίγουρα στα μυαλουδάκια τους έκαναν σενάρια. Σίγουρα μέσα τους αγάπησαν τον κύριο ΘΕΑΤΡΟ!!! Όπως όλοι μας.

Happiness happens… όταν κάνουμε αυτά που αγαπάμε!