Αγαπητέ Οδυσσέα, πρέπει να αγαπάς πολύ τη Μαρία. Την Κάλλας ή τη Ναυπλιώτου. Ή πιθανότατα και τις δυο μαζί. Αλλιώς δεν θα έστηνες μια τόσο συγκλονιστική παράσταση. Δεν θα απαιτούσες από την ηθοποιό να καταπιεί τη σοπράνο.
Αννα
Ξέρετε πόσο αγαπώ το θέατρο. Πόση χαρά μου δίνει να είμαι πάνω στη σκηνή. Πώς ψάχνω, αναζητώ, πειραματίζομαι συνεχώς σε αυτόν τον μαγικό τόπο για καινούργια μάθηση, νέα τροφή για σκέψη και θρέψη του μυαλού και της ψυχής. Νέα σκηνή, νέους συναδέλφους, νέα ταξίδια που να με κάνουν πιο «πλούσια», πιο γεμάτη, πιο ανθρώπινη.
Ο κύριος ΘΕΑΤΡΟΣ
Δηλώνω ερασιτέχνης ηθοποιός. Με περισσή υπερηφάνεια κάθε φορά. Αν και μετά τα 2 ενσήμα του ηθοποιού που απέκτησα πρόσφατα λέω να υιοθετήσω το σκέτο ηθοποιός. Αγαπάω το θέατρο με πάθος. Με όλο μου το είναι. Πάνω στο σανίδι νιώθω ότι βρίσκομαι στο φυσικό μου χώρο. Στο στοιχείο μου που λένε… Τα τελευταία χρόνια το υπηρετώ ευλαβικά. Μου αρέσει να μαθαίνω τα πάντα γύρω από αυτή τη μαγική τέχνη, να εξελίσσομαι, να γίνομαι καλύτερη και φυσικά να παρακολουθώ καλές και ποιοτικές παραστάσεις.
Αλλά το σαράκι, το κουσούρι, ο πόθος ο διακαής
(πείτε το όπως θέλετε ) υπήρχε από πάντα.
Όχι δεν ανέβαινα στις καρέκλες και έδινα παραστάσεις. Όχι δεν συνομιλούσα με τη βούρτσα-φίλη μου σε φανταστικούς διαλόγους. Αλλά κάπου εκεί στα 17 με πλήρη συναίσθηση και ωριμότητα που από τότε με χαρακτήριζαν (εγώ πότε θα αλητέψω σε αυτή τη ζωή, πότε?) άρχισα να καταλαβαίνω ότι το θέλω. Και δεν το κατάλαβα μόνο, το ανακοίνωσα κιόλας. Φανταστείτε τώρα εικόνα: Η μάνα της ενσυνείδητης και ώριμης κορασίδας να βρίσκεται σε φάση εγκεφαλικού μετά την ανακοίνωση αλλά να μαζεύει τα κομμάτια της και να απαντάει, όσο πιο ψύχραιμα μπορεί:
-Το βλέπεις αυτό το δέντρο εκεί? μου είπε. Από εκεί θα σε κρεμάσω. Θα σπουδάσεις πρώτα και μετά κάνε ό,τι θες. Και σπούδασα. Και έκανα ότι ήθελα.
Και ήμουν πολύ πολύ χαρούμενη, αλλά το σαράκι παρέμενε εκεί. Σιωπηλό μεν, αλλά παρέμενε. Δεν έφυγε ποτέ. Δεν με εγκατέλειψε. Και όταν η κρίση της ηλικίας, μου χτύπησε για τα καλά την πόρτα, τότε το σαράκι χαμογέλασε. Γιατί βρήκε επιτέλους την ευκαιρία που τοσα χρόνια περίμενε. Σηκώθηκε αργά αργά, τίναξε από πάνω του την σκόνη χρόνων και μου σιγοψιθύρισε: «Ή τώρα ή ποτέ !!»
Τώραααααααααααα!!! βροντοφώναξα και αμέσως υπάκουσα.
5+1 ερωτήσεις για το
🌸Happiness happens
1. Τι είναι το Happiness Happens?
Καλή ερώτηση! Είναι κάτι που κατοικεί μέσα στο μυαλό μου, φωλιάζει στην καρδιά μου και γεμίζει την ψυχή μου εδώ και πολύ καιρό.
Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση πως πρέπει να βγει και προς τα έξω. Πρέπει να γίνει λέξεις πάνω στο χαρτί για να το καταλάβετε κι εσείς. Πρέπει να γίνει πολύχρωμη εικόνα για δείτε τα χρώματα του, την παλέτα του. Πρέπει να γίνει συναίσθημα. Γιατί εδώ μέσα -σας προειδοποιώ- θα γελάσουμε και θα κλάψουμε πολύ. Θα χαρούμε και θα πονέσουμε, θα συγκινηθούμε αλλά και θα συγκρουστούμε, όπως ακριβώς στη ζωή.
ΑΝΝΑ me
Θέλεις να ξέρεις πως είναι να είσαι «εγώ» βρέξει χιονίσει?
Παντός καιρού και καταστάσεων?
Άννα ολ γουέδερ ή φορ σίζονς που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι?
Κατιτίς για να με γνωρίσεις καλύτερα. Ξέρω τι θα πεις! Η κατάσταση χρήζει επαγγελματικής φωτογράφισης, αλλά προς το παρόν αυτά 😜🤟🏻
Εγώ (δηλαδή εσύ!) μπορώ να συμμετέχω σε όλο αυτό?
Μα και φυσικά μπορείς αυτό είναι το νόημα…
🌸Να λέμε τις ιστορίες μαζί, όχι απαραίτητα τις χαρούμενες ιστορίες, αλλά μαζί θα βρίσκουμε τη χαρά μέσα σε αυτές
🌸Να μοιραζόμαστε εμπειρίες, γνώσεις, πληροφορίες, για τη ζωή, την καθημερινότητα, τον κόσμο
🌸Να μοιραζόμαστε συναισθήματα, εμπειρίες, ταξίδια, γεύσεις, εικόνες, όλα όσα ζήσαμε και θέλουμε να τα πούμε και σε άλλους. Με χαρά!
Όχι βέβαια δεν είμαι τρελή … Δεν κυκλοφορώ με φτερά και πούπουλα στους δρόμους της Αθήνας ή στα παραθαλάσσια τα μέρη. Ντύθηκα έτσι απλά, λιτά και απέριττα για τον μεγαααααααααααααλο έρωτα της ζωής μου. Τη σκηνή, το σανίδι, το ΘΕΑΤΡΟ !!!
Ντύθηκα έτσι λοιπόν ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ δίπλα σε ένα δέντρο, φορώντας γόβες αντί για αρβύλες παρέα με έναν πολύ αγαπημένο θίασο και ένα μεγάλο Δάσκαλο τον Δημήτρη Κανέλλο.
Λένε ότι μεγαλώνοντας οι πιθανότητες να ζήσεις καταστάσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως life time experiences σπανίζουν και είσαι πολύ τυχερός αν καταφέρεις να ζήσεις μια τέτοια εμπειρία… Εγώ όμως το κατάφερα, το έζησα παρέα με τον Ντιντί μου, το παντοτινό μου θεατρικό ταίρι, τη ΒΙΟΛΕΤΤΑ. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του Δημήτρη, όταν μας ανακοίνωσε ότι θα ανεβάσουμε το συγκεκριμένο έργο. Το “Περιμένοντας τον Γκοντό” είπε είναι ένα έργο – δώρο για κάθε άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί με το Θέατρο. Έργο – δώρο για κάθε ηθοποιό…
Ουάου εντυπωσιάστηκα και δέχτηκα το «δώρο» μου αυτό με μεγάλη χαρά. Αγόρασα φυσικά το βιβλίο (πάντα αγοράζω τα θεατρικά έργα που παίζω) και βάλθηκα να το διαβάζω με μανία. Παταγώδης αποτυχία από τις πρώτες γραμμές… Βρήκα τον λόγο πολύ απλό, τον ρυθμό υποτονικό και το κείμενο ρηχό χωρίς βαθιά νοήματα και ουσία.
Με λένε Άννα και είμαι καλά! Όχι πάντα, όχι κάθε μέρα αλλά το παλεύω, πιστέψτε με! Ζω, αναπνέω και χαμογελάω no mater what ακόμα και τη στιγμή που η ζωή με γονατίζει.
Αγαπάω με πάθος και δίνομαι σφόδρα (γαμώτο!) Πιστεύω στους ανθρώπους και στην ανθρωπιά που φωλιάζει μέσα τους. Μιλάω δυνατά & γελάω δυνατότερα. Κάνω παλαβομάρες, καραγκιοζιλίκια κυριολεκτικά ζω γι αυτά… αλίμονο αν πάρουμε τη ζωή στα σοβαρά. Ψάχνω πάντα τη φωτεινή ηλιαχτίδα, ξορκίζω τις φοβίες μου με φως.
Ενθουσιάζομαι όταν βλέπω ουράνιο τόξο. Χώνω πάντα τα χέρια μου στο σακί με τα φασόλια… και τα πόδια μου στην άμμο. Λατρεύω τη θάλασσα και το νερό. Δεν ζω μακρυά από κανένα από αυτά.