Θέατρο

 

Αγαπητέ Οδυσσέα, πρέπει να αγαπάς πολύ τη Μαρία. Την Κάλλας ή τη Ναυπλιώτου. Ή πιθανότατα και τις δυο μαζί. Αλλιώς δεν θα έστηνες μια τόσο συγκλονιστική παράσταση. Δεν θα απαιτούσες από την ηθοποιό να καταπιεί τη σοπράνο.

Read more

 

Ξέρετε πόσο αγαπώ το θέατρο. Πόση χαρά μου δίνει να είμαι πάνω στη σκηνή. Πώς ψάχνω, αναζητώ, πειραματίζομαι συνεχώς σε αυτόν τον μαγικό τόπο για καινούργια μάθηση, νέα τροφή για σκέψη και θρέψη του μυαλού και της ψυχής. Νέα σκηνή, νέους συναδέλφους, νέα ταξίδια που να με κάνουν πιο «πλούσια», πιο γεμάτη, πιο ανθρώπινη.

Read more

Ο κύριος ΘΕΑΤΡΟΣ

 

Δηλώνω ερασιτέχνης ηθοποιός. Με περισσή υπερηφάνεια κάθε φορά. Αν και μετά τα 2 ενσήμα του ηθοποιού που απέκτησα πρόσφατα λέω να υιοθετήσω το σκέτο ηθοποιός. Αγαπάω το θέατρο με πάθος. Με όλο μου το είναι. Πάνω στο σανίδι νιώθω ότι βρίσκομαι στο φυσικό μου χώρο. Στο στοιχείο μου που λένε… Τα τελευταία χρόνια το υπηρετώ ευλαβικά. Μου αρέσει να μαθαίνω τα πάντα γύρω από αυτή τη μαγική τέχνη, να εξελίσσομαι, να γίνομαι καλύτερη και φυσικά να παρακολουθώ καλές και ποιοτικές παραστάσεις.

 

Αλλά το σαράκι, το κουσούρι, ο πόθος ο διακαής

(πείτε το όπως θέλετε ) υπήρχε από πάντα.

Όχι δεν ανέβαινα στις καρέκλες και έδινα παραστάσεις. Όχι δεν συνομιλούσα με τη βούρτσα-φίλη μου σε φανταστικούς διαλόγους. Αλλά κάπου εκεί στα 17 με πλήρη συναίσθηση και ωριμότητα που από τότε με χαρακτήριζαν (εγώ πότε θα αλητέψω σε αυτή τη ζωή, πότε?) άρχισα να καταλαβαίνω ότι το θέλω. Και δεν το κατάλαβα μόνο, το ανακοίνωσα κιόλας. Φανταστείτε τώρα εικόνα: Η μάνα της ενσυνείδητης και ώριμης κορασίδας να βρίσκεται σε φάση εγκεφαλικού μετά την ανακοίνωση αλλά να μαζεύει τα κομμάτια της και να απαντάει, όσο πιο ψύχραιμα μπορεί:

-Το βλέπεις αυτό το δέντρο εκεί? μου είπε. Από εκεί θα σε κρεμάσω. Θα σπουδάσεις πρώτα και μετά κάνε ό,τι θες. Και σπούδασα. Και έκανα ότι ήθελα.

Και ήμουν πολύ πολύ χαρούμενη, αλλά το σαράκι παρέμενε εκεί. Σιωπηλό μεν, αλλά παρέμενε. Δεν έφυγε ποτέ. Δεν με εγκατέλειψε. Και όταν η κρίση της ηλικίας, μου χτύπησε για τα καλά την πόρτα, τότε το σαράκι χαμογέλασε. Γιατί βρήκε επιτέλους την ευκαιρία που τοσα χρόνια περίμενε. Σηκώθηκε αργά αργά, τίναξε από πάνω του την σκόνη χρόνων και μου σιγοψιθύρισε: «Ή τώρα ή ποτέ !!»

Τώραααααααααααα!!! βροντοφώναξα και αμέσως υπάκουσα.

 

Read more

 

Όχι βέβαια δεν είμαι τρελή … Δεν κυκλοφορώ με φτερά και πούπουλα στους δρόμους της Αθήνας ή στα παραθαλάσσια τα μέρη. Ντύθηκα έτσι απλά, λιτά και απέριττα για τον μεγαααααααααααααλο έρωτα της ζωής μου. Τη σκηνή, το σανίδι, το ΘΕΑΤΡΟ !!!

Ντύθηκα έτσι λοιπόν ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ δίπλα σε ένα δέντρο, φορώντας γόβες αντί για αρβύλες παρέα με έναν πολύ αγαπημένο θίασο και ένα μεγάλο Δάσκαλο τον Δημήτρη Κανέλλο.

 

Λένε ότι μεγαλώνοντας οι πιθανότητες να ζήσεις καταστάσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως life time experiences σπανίζουν και είσαι πολύ τυχερός αν καταφέρεις να ζήσεις μια τέτοια εμπειρία… Εγώ όμως το κατάφερα, το έζησα παρέα με τον Ντιντί μου, το παντοτινό μου θεατρικό ταίρι, τη ΒΙΟΛΕΤΤΑ. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του Δημήτρη, όταν μας ανακοίνωσε ότι θα ανεβάσουμε το συγκεκριμένο έργο. Το “Περιμένοντας τον Γκοντό” είπε είναι ένα έργο – δώρο για κάθε άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί με το Θέατρο. Έργο – δώρο για κάθε ηθοποιό…

 

Ουάου εντυπωσιάστηκα και δέχτηκα το «δώρο» μου αυτό με μεγάλη χαρά. Αγόρασα φυσικά το βιβλίο (πάντα αγοράζω τα θεατρικά έργα που παίζω) και βάλθηκα να το διαβάζω με μανία. Παταγώδης αποτυχία από τις πρώτες γραμμές… Βρήκα τον λόγο πολύ απλό, τον ρυθμό υποτονικό και το κείμενο ρηχό χωρίς βαθιά νοήματα και ουσία.

 

Read more